Op de helft in Oeganda :(

Lieve allemaal,

Morgen begint week 5, dat betekent dat we precies op de helft zijn in Oeganda... In totaal zitten we 8 weken in Oeganda. Gelukkig hebben we daarna nog een mooie reis voor de boeg!

Op maandag begon Sophie met observeren voor het onderzoek. Echt raar hoe er hier les wordt gegeven. De lerares zei iets, de kinderen herhaalden het zo'n 10 keer. Geen verwerkingsopdracht of iets. En dit zo'n 40 minuten, dat was dan de les. Gelukkig hebben we ook wat betere leerkrachten gezien, die wel een verwerkingsopdracht geven. Hoe dan ook, er kan nog veel veranderd worden hier!
Later hadden we een interview met de lerares. Ook de antwoorden hier zijn voor ons onbegrijpelijk. We vroegen naar het omgaan met niveauverschillen en dit was het antwoord: "ja, er zijn slome en snelle leerlingen. Ze moeten wel hetzelfde examen maken, dus in de klas moeten ze ook hetzelfde doen. Je kan dus niet variëren in de opdrachten." Uhm, oke...

Na het inentingsweekend was het dinsdag de wekelijkse inentingsdag. Toen Vera om 8 uur de kliniek binnenliep zat de wachtkamer al vol met moeders met baby's. Toen ze druk bezig was zag ze ineens een bekend gezicht. Het was de zus van de vrouw die vorige week zondag naar het ziekenhuis is gestuurd met hevige weeën maar de ontsluiting niet verder ging dan 3 cm. Ze had het kleine jongetje bij dat uiteindelijk pas op dinsdagavond met een keizersnee ter wereld was gekomen. Ze heeft dus 4 dagen weeën gehad voor ze geopereerd werd! Gelukkig maakte de moeder het goed en ook met het jongetje ging het goed. Al was hij nog wel erg klein, zo'n 2,4 kilo!

Op woensdag zijn we naar een lokale markt met souvenirs geweest. Het was hier heel rustig, maar wel ontzettend veel winkeltjes. Het waren kleine gebouwtjes met allerlei souvenirtjes. We hebben wat cadeautjes gekocht.

Toen we terug kwamen van de markt, gingen we met de kinderen touwtjespringen. Heel leuk, tot er iemand viel. Joan (zo heet ze, 9 jaar oud) kreeg meteen een bult op haar hoofd. We hebben het meteen gekoeld en we zijn naar kliniek gegaan. Op de kliniek kreeg ze antibioticakuur en 2x een zware pijnstilling. Dit krijgen mensen hier standaard, wat ze ook hebben. We vroegen alleen maar om een paracetamol.... We hebben de kuur en de pijnstilling niet gegeven. We gaven haar zelf een paracetamol en na een uurtje liep ze weer vrolijk rond.

Die avond was er ook een vrouw in de kliniek om te bevallen. Ze had al 10 cm ontsluiting toen Vera de kliniek binnen kwam, maar het kindje daalde niet in. De vrouw kreeg hier de schuld van omdat ze niet hard genoeg zou persen. onbegrijpelijk. Omdat het erg lang duurde is Vera rond 23 uur terug naar huis gelopen. De volgende ochtend liep ze terug om te kijken hoe het ging, maar de vrouw was naar het ziekenhuis gebracht.

Op donderdagmidddag werd ineens de helft van primary one weggestuurd uit de klas. Het bleek dat deze helft geen sponsor heeft. De andere helft ging een brief schrijven naar hun sponsors. Even slikken om te horen/zien dat er zoveel kindjes nog geen sponsor hebben...

Vera heeft op donderdag weer meegeholpen in de kliniek. De dokter was er niet in de ochtend dus deed de verloskundige het doktersspreekuur en voerde Vera de verpleegkundige taken uit. Het was niet heel erg druk maar ze heeft toch drie infusen kunnen prikken!

Op vrijdag was het nationale feestdag: independece-day. Het was de dag dat in 1962 Oeganda onafhankelijk werd verklaard van de Engelsen. De kinderen waren vrij en wij vonden het een prima dag voor een boda-boda tour (boda-boda is een scootertje waarbij je achterop zit bij iemand) door Kampala.
We werden opgehaald en langs allerlei high lights van Kampala gebracht.
- De eerste stop was de Bahai-temple. Hierin komen alle geloven samen. Er zijn er maar 8 van op de wereld.
- De tweede stop was bij een moskee. Maar 14% van Oeganda is moslim. We werden van top tot teen gesluierd (we leken op spookjes) voordat we naar binnen gingen.
- De derde stop was bij een paleis. Hierbij waren martelkamers (van Amin). De martelkamers waren echt heel bizar. Hier zijn zo'n 150.000 mensen doodgemarteld doordat ze in het water lagen met daarin elektriciteitskabels. We kregen een koude rilling toen we hier waren...
- De vierde en laatste stop was bij 'organized chaos'. Hierbij stonden er een ontelbare hoeveelheid matatu's (taxibusjes) die er in en uit reden. We hebben van dit mooie uitzicht genoten onder het genot van een rolex (chapati met ei).
Toen we terugkwamen, waren we helemaal zwart van de uitlaatgassen! Geslaagde dag.

Op zaterdag en zondag hebben we de muurschildering afgemaakt. Het resultaat is super!!! We gaan nu nog matten kopen voor de kindjes om lekker op te spelen. Wat zullen ze er kunnen genieten.

Zaterdagmiddag was weer een van de kindjes gevallen, dus Vera en Sophie naar de kliniek om de wondjes schoon te maken. Toen bleek er een vrouw in de kliniek te liggen die aan het bevallen was! We kwamen precies op tijd binnen, want nog geen half uur later werd er een meisje geboren. Zondag rond de middag was er weer een bevalling waarbij Vera geholpen heeft, er mogen er nog velen volgen!

Het is ongelofelijk hoe snel de eerste 4 weken zijn gegaan (veel te snel!). We hebben het nog steeds heel erg leuk en het gaat heel goed met ons!

Dikke kus vanuit het warme Oeganda